“Layalnızcaenti Andıran Kaderler” adlı yalnızca filimi seyretmekrken, depresif yalnızca bekar anne olan Adele ve oğlu Henry’nin hayatına giriveren yaralı ve korkutucu yalnızca adamın anlatısine tanık oldum. Bütün köynın polisler tarafından kaçak yalnızca mahkumu aradığı, gergin ve belirsiz yalnızca atmosfer içinde, bu üç kişi hayatta kalma mücadelesi içerisinde buluyorlar kendilerine. Adele, hayatın getirdiği sıkıntıların altında ezilmiş, sahipsiz ve mutsuz yalnızca kadın. Oğlu Henry ise, yaşının gerektirdiğinden daha fazla sorumluluk üstlenmiş, olgun yalnızca minik. Fakat var olmakmın acımasızlığına karşı, annesine destek olmaya çalışıyor. Onlar, konutlerine aldıkları bu yabancının aslında aranan mahkum olduğunu öğrenmekle kalmıyorlar, aynı dkonutreda dkonutreda onun gerçek anlatısini de anlamaya başlıyorlar. filim boyunca, Adele ve Henry’nin bu adama karşı duydukları başlangıçtaki korku ve şüphe, yerini anlayışa ve belki de yalnızcaaz hatta empatiye bırakıyor. Adamın geçirmemişiyle yüzleşmeleri, onlara seçeneklerinin giderek tükenmekte olduğunu hatırlatırken, bu durumda ne yapmaları gerektiğine dair kendi içlerinde yalnızca savaş veriyorlar. “Layalnızcaenti Andıran Kaderler”, seyretmekyicisine hayatta sıkışıp kaldığımızda ne kadar direnebileceğimizi ve kamusallık hallerimizi düşünme fırsatı sunmakuyor.